Η γκρίνια στη βαθύτερη κατανόησή της είναι διαμαρτυρία. Μια βαθιά έλλειψη θετικότητας και αποδοχής του εαυτού μας και του κόσμου. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει συναντήσει στη ζωή του γκρινιάρηδες ή που ο ίδιος λιγότερο ή περισσότερο δεν έχει διαδραματίσει αυτό τον ρόλο, του ανικανοποίητου και απόλυτα αρνητικού ανθρώπου.
Ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης αναφέρεται στο θέμα αυτό μ’ ένα εκπληκτικό κείμενο που αξίζει να το προσέξουμε. Λέγει: “Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του....
Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς.
Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα – δύο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. “Θα κάνω ό, τι προλάβω”, έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν πρόλαβε να τα μαζέψει, άλλα που τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε “δόξα σοι ο Θεός” και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά
